| 9. W ten sposób chrześcijanin, a zwłaszcza Oblat – Kapłan Najświetszego Serca Jezusowego (por. Konst. 6), przygotowuje się do najwyższego aktu oblacji, ostatniego aktu apostolskiego, własnej śmierci. Jeżeli dzień po dniu żyliśmy naszą oblacjąimmolacją w zjednoczeniu z Chrystusem, ofiarującym samego siebie dla zbawienia świata, przygotowujemy się do ostatniego apostolatu życia: oblacjiimmolacji naszej śmierci, ostatecznej ofiary strawionej ogniem Ducha Świętego, jak to miało miejsce w śmierci Chrystusa na krzyżu: Chrystus „przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalana ofiarę” (Hbr 9, 14). Smierć jest więc naszą ostatnią daniną, momentem najwyższej, czystej oblacji: „Jeżeliśmy bowiem z Nim współumarli, wespół z Nim i żyć będziemy” (2 Tm 2,11). | 9. W ten sposób chrześcijanin, a zwłaszcza Oblat – Kapłan Najświetszego Serca Jezusowego (por. Konst. 6), przygotowuje się do najwyższego aktu oblacji, ostatniego aktu apostolskiego, własnej śmierci. Jeżeli dzień po dniu żyliśmy naszą oblacjąimmolacją w zjednoczeniu z Chrystusem, ofiarującym samego siebie dla zbawienia świata, przygotowujemy się do ostatniego apostolatu życia: oblacjiimmolacji naszej śmierci, ostatecznej ofiary strawionej ogniem Ducha Świętego, jak to miało miejsce w śmierci Chrystusa na krzyżu: Chrystus „przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalana ofiarę” (Hbr 9, 14). Smierć jest więc naszą ostatnią daniną, momentem najwyższej, czystej oblacji: „Jeżeliśmy bowiem z Nim współumarli, wespół z Nim i żyć będziemy” (2 Tm 2,11). |