Formacja dehoniańska do życia w zjednoczeniu z Chrystusem, zakładając personalistyczną koncepcję człowieka, jest procesem zmierzającym do ukształtowania serca i całego życia powołanego, aby mógł on działać na wzór Serca Jezusowego. Od strony praktycznej chodzi o takie ukształtowanie osoby ludzkiej, aby potrafiła on żyć w intymnej więzi z Ojcem, objawionym w Chrystusie i odkrytym w tajemnicy Jego Serca oraz żyć w solidarności i dyspozycyjności wobec wspólnoty i najuboższych braci. Ma to więc być proces stopniowego przyswajania sobie myśli i uczuć Chrystusa ku Ojcu i ludziom. Innymi słowy chodzi o upodobnienie się do Chrystusa i Jego całkowitej ofiary z siebie (Ecce venio). Na tak rozumiany proces składa się kilka wymiarów: formacja do życia w duchu oblacji, miłości i wynagrodzenia, do życia eucharystycznego oraz życia poświęconego najuboższym. Formacja ta powinna posiadać charakter totalny i obejmować całą osobę ludzką, to znaczy sferę fizyczną, uczuciową, moralną, intelektualną i duchową. Należy ponadto uwzględnić formację wspólnotową oraz misyjno-apostolską.

Osiągnięcie zamierzonego celu formacji jest uzależnione od stosowania właściwych środków, tak naturalnych jak nadprzyrodzonych. Wśród tych ostatnich na szczególną uwagę zasługuje nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusa, w którym skupiają się niemal wszystkie wymiary omawianej formacji. Praktyka tego nabożeństwa winna prowadzić przede wszystkim do doświadczenia miłości Boga, która tworzy i kształtuje całą osobę ludzką. Nabożeństwo to nie jest w sposób dostateczny wykorzystywane w celach formacyjnych. Należy zatem dołożyć więcej starań, aby lepiej ukazać teologię miłości u św. Jana oraz tajemnicę Chrystusa u św. Pawła, a także teologię odkupienia w świetle dehoniańskiej koncepcji miłości i wynagrodzenia.

Rozprawa nie daje wyczerpującego obrazu formacji. Jedną z istotnych tego przyczyn jest fragmentaryczność badanego materiału źródłowego, którego stan jest niejednolity. Pogłębienia domagają się materiały z zakresu formacji ludzkiej. Praca nie omawia w sposób szczegółowy zagadnienia formacji do życia ślubami zakonnymi oraz nie wyszczególnia etapów formacji. Nie omawia również w odrębny sposób metod wychowawczych. Te pola formacji domagają się dalszych badań.