Czytanie z Ewangelii według św. Jana, rozdz. XX.

19. Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!»

20. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana.

21. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam».

22. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego!

23. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».

Streszczenie. – Sakramenty są darem Serca Jezusowego. Pozwalając, aby Serce Jego zostało otwarte i by z niego wypłynęła krew i woda, chciał nam ukazać, że jest ono źródłem sakramentów, symbolizowanych w tej krwi i wodzie.

Jakież to bezcenne dary mamy bądź to w sakramentach, które nam dają życie duchowne, bądź w tych, co je rozwijają.

1. Czytanie z Ewangelii.

2. Rozmyślanie.

Uczeń. – Dobry Mistrzu, ukaż mi dar Twojej miłości w sakramentach. Odczuwam potrzebę kochania Cię, nie znajduję gdzie indziej prawdziwej radości. Pomóż mi w tym, ukazując mi miłość, jaką jestem Ci winien.

I. Sakramenty są darem Jezusowego Serca

Rozważanie. – Sakramenty są darem Jezusowego Serca. Widzieliśmy to już przy Eucharystii.

Kościół i jego skarby zostały przedstawione przez wodę i krew, które wypłynęły z Jezusowego boku na Kalwarii. Tak to Ewa, figura Kościoła, wyszła z boku Adama. Woda i krew przedstawiały chrzest i Eucharystię, które są pierwszymi wśród sakramentów.

Kiedy nasz Pan ustanowił po swym zmartwychwstaniu sakrament pokuty, ukazał Apostołom ranę swego boku, będącą źródłem najlepszych łask. Powiedział im to wtedy, gdy okazywali swą radość i wdzięczność. „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22–23).

To w owe dni, gdy wszystkie głębiny Jego miłości zostały otwarte, stworzył królestwo Boże z jego siedmioma źródłami łask, jakie dawałyby życie duchowe lub je pomnażały. I widzicie, jak te dary odpowiadają na potrzeby waszych dusz. Chrzest czyni was dziećmi Bożymi i wprowadza w życie nadprzyrodzone. Bierzmowanie umacnia was do walki. Eucharystia żywi wasze dusze posiłkiem najbardziej słodkim i umacniającym. Pokuta przywraca wam życie, gdyście je utracili, leczy ze wszelkich ran. Namaszczenie chorych przychodzi z pomocą w chwili, gdy idziecie zdawać rachunek przed najwyższym sądem. Małżeństwo błogosławi rodziny i jest pomocą w rozwoju życia chrześcijańskiego. Kapłaństwo wreszcie daje wam pasterzy, jako drugiego Jezusa, którzy was prowadzą w życiu i są narzędziami Bożych łask.

Uczeń. – Poznaję, Panie, Twoje przedziwne plany naszego uświęcenia.

Zbawiciel. – Czy mogłem lepiej przyjść z pomocą wszystkim waszym potrzebom i uprzedzić wszelkie wasze pragnienia? Co mogłem więcej uczynić, by zaświadczyć o mojej trosce i miłości?

II. Jak cennymi są zwłaszcza sakramenty, które dają życie duchowe

Rozważanie. – Przypomnijcie sobie na przykład łaski chrztu. Przed jego otrzymaniem byliście pod władzą demonów. Egzorcyzmy zmniejszyły ich moc, a woda zbawienna ich przegnała. Byliście nieprzyjaciółmi Boga, a staliście się Jego umiłowanymi dziećmi. Chrzest to prawdziwa adopcja. Staliście się również dziećmi Kościoła, macie udział we wszystkich jego dobrach, jego radościach, świętach, skarbach. Dopuszczeni zostaliście do uczestniczenia w społeczności świętych. Otrzymaliście niezrównany dar łaski uświęcającej, który was odrodził, wykupując z grzechu pierworodnego, z grzechów osobistych sprzed jego przyjęcia, oraz ze wszystkich kar należnych za grzechy przeszłe. Otrzymaliście niezatarte znamię, będące tytułem do otrzymywania nieustannych łask, o ile na to jesteście przygotowani.

Nasz Pan dał wam serce nowe i ducha nowego. Wasze złe skłonności zostały zmniejszone i staliście się powolnymi dla łaski i zdolnymi do dobra. Przeszliście z ciemności do światła: „Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu” (Ef 5,8). Ileż łask nagromadzonych i jak winniście być wdzięczni. Wydarzenie obrazujące chrzest w Starym Testamencie mówi także o wartości chrztu: to przejście przez Morze Czerwone, to wyjście z Egiptu, uwolnienie z niewoli i zepsucia.

Jakże wielkim darem jest również sakrament pojednania. Czym stalibyście się, gdybyście nie mieli żadnej ucieczki po grzechu popełnionym po chrzcie? Biedny rozbitek znajduje czasem na morzu deskę ratunku. Pokuta jest tą deską ratunku, która zawsze jest do waszej dyspozycji.

Przez ten sakrament łaska uświęcająca jest wam zwrócona, jeśli została stracona, a łaski sakramentalne są dodane. Wszystkie grzechy są odpuszczone. Kara wieczna, jaka należała się, została darowana, a pokuta doczesna zmniejszona. Wszystkie zasługi, wymazane przez grzech ciężki, odżywają. Mówił Bóg do swego ludu przez proroka Jola: Czyńcie pokutę, a Ja oddam wam owoce lat, jakich pozbawiły was szarańcza, robaki, śnieć zbożowa i gąsienice (por. Jl 2,25). Wasze zapomniane zasługi odżyją, jak i prawa, jakie one dają do niebieskiej zapłaty: „Występek występnego nie zgubi, gdy się on nawróci ze swego występku” (Ez 33,12).

Uczeń. – Jakże będę mógł, o Panie, podziękować Ci za tyle dobrodziejstw?

Zbawiciel. – Myślałem o waszych grzechach, gdy uzdrawiałem paralityka z Kafarnaum (por. Mk 12). Pokuta uzdrawia wasze zdolności, sparaliżowane co do dobra. Myślałem o tym także, gdy leczyłem trędowatych, gdy wysyłałem ich do kapłanów, by stwierdzono cud uzdrowienia. Was wysyłam do kapłanów, by oni dokonali w moim imieniu uleczenia obrzydliwego trądu waszych grzechów.

Byliście również obecni w moich myślach, gdy wskrzeszałem Łazarza. On był umarły fizycznie, jak dusze grzeszne są umarłe duchowo. Kazałem mu wyjść z grobu, ale Apostołom pozostawiłem troskę, aby go uwolnili z prześcieradeł. Tak Ja was wskrzeszam w pokucie, gdy kapłan was rozgrzesza. Dzięki tym symbolom i figurom możecie lepiej zrozumieć wielkość i dobra pokuty i miłosierdzia mojego Serca. Oczekuję w zamian waszej synowskiej wdzięczności.

III. Sakramenty, które rozwijają życie wewnętrzne, też są bardzo cennym darem

Jest jeszcze bierzmowanie, ostatnie namaszczenie, kapłaństwo i małżeństwo.

Efekty bierzmowania ukazane zostały przez ogniste języki. Wszystkie dary Ducha Świętego są światłem dla rozumu i ciepłem dla serca. Duch Święty zamieszkuje w głębi serca bierzmowanych, czyni ich rycerzami Chrystusa, umacnia do walki, jest organem i narzędziem działania Zbawiciela. To przez Niego boskie Serce Jezusa żyje w was.

Ostatnie namaszczenie zmazuje na koniec waszego życia grzechy, które mogą pozostawać w waszych duszach, zmniejsza kłamliwy wpływ pożądliwości, przynosi duszy pokój, a często umniejsza też cierpienia.

Kapłaństwo czyni was biskupami, kapłanami. Uwiecznia Kościół, od którego otrzymujecie tyle dobrodziejstw. To samo źródło wszelkich łask, jakie przychodzą do was przez apostolskie przepowiadanie, ofiarę eucharystyczną i sakramenty. To przez kapłanów Kościół sprawuje wobec was swe macierzyńskie funkcje. To jakby drudzy Jezusowie, których pozostawił, żeby was pouczać, prowadzić, pocieszać, rozdzielać codziennie Jego łaski.

Sakrament małżeństwa też jest źródłem wielkich łask. On uświęca rodzinę. Pieczętuje jedność i nierozerwalność. Daje łaski sakramentalne do wspólnego życia, do wychowania potomstwa. Daje społecznościom prawdziwie chrześcijańskim wyraz prawdziwego pokoju jedności i miłości domowego ogniska, szacunku i posłuszeństwa w rodzinie, która jest widokiem przyjemnym dla oczu aniołów.

Zbawiciel. – Cóż mogłem więcej uczynić dla was, by okazać wam moją nieustanną troskę? Czy nie widzicie, że jestem z wami codziennie, jak oddany przyjaciel blisko jest przy swych przyjaciołach.

Dziękuję Ci ponownie, mój dobry Mistrzu. Dostrzegam znaki Twojej nieskończonej dobroci w ustanowieniu sakramentów. Przewidziałeś wszelkie pomoce dla naszego życia duchowego. Jakże jesteśmy niewdzięczni, nie dziękując Ci więcej za to. Jakże jesteśmy nierozumni, nie korzystając z tego lepiej!

– „Pokazał im ręce i bok” (J 20,20).

– „Jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda” (J 19,34).

– „Wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy! Kupujcie i pożywajcie, <dalejże, kupujcie> bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko” (Iz 55,1).