Kazanie w Uroczystość NSPJ 2021

VCJ+PCM

„(…) jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda”

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa jest świętowaniem niezgłębionej tajemnicy Bożej miłości, obecnej i objawionej w Sercu Jezusa Chrystusa, Wcielonego Słowa. To właśnie w tym Sercu Bóg zamknął wszystkie skarby swojej miłości miłosiernej, aby człowiekowi pogrążonemu w grzechu i nieprawości przywrócić pierwotną godność, obdarzyć go odkupieniem i wprowadzić na drogę zbawienia. Ta Odwieczna Miłość towarzyszy nam od momentu stworzenia świata i człowieka. Stanowi fundament relacji między Bogiem a człowiekiem w każdym wymiarze ludzkiej egzystencji, zarówno w życiu osobistym, jak i społecznym.

W tę rzeczywistość historiozbawczą Bożej miłości wprowadziło nas pierwsze czytanie liturgiczne z Księgi Ozeasza (por. 11,1-9). Bóg ustami proroka przypomina Izraelowi wszelkie dobro, jakie Żydzi otrzymali od Niego, począwszy od ich wyboru spośród innych narodów, aby stanowili Jego lud umiłowany. „Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości”(Oz 11,4) – mówi Bóg. Prowadzeni przez Niego Żydzi, od momentu wyjścia z niewoli egipskiej kształtowali swoją tożsamość narodową, religijną i społeczną w celu manifestowania narodom pogańskim wiary w jednego Boga; wiary w Boga kochającego każdego człowieka na wzór ziemskiego ojca, który jest zatroskany o swoje dziecko. Ten Bóg mówi: „Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę – schyliłem się ku nie mu i nakarmiłem je” (Oz 11,4). Żydzi jednak tej miłości Boga, czułej i troskliwej, nie zrozumieli, gdyż popełniając grzechy, odchodzili od swojego jedynego Boga. Dlatego On, w sposób bardzo ludzki, wypowiada swój żal ustami proroka: „Moje serce na to się wzdryga i rozpalają się moje wnętrzności. Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu, (…) albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem; (…) i nie przychodzę, aby cię zatracić” (Oz 11,8-9). Taka jest miłość Boga w każdym czasie i względem każdego człowieka: „Zamysły Jego serca trwają przez pokolenia, aby ocalić od śmierci życie tych, którzy Mu ufają, i żywić ich w czasie głodu” (antyfona na wejście).

W Nowym Testamencie wyrażenie „Serce Boga” nie jest już metaforą, ale rzeczywistością, gdyż Serce Jezusa, Serce Słowa Wcielonego, jest prawdziwym sercem człowieka i prawdziwym sercem Boga. Serce Jezusa jest symbolem nie tylko miłości ludzkiej, którą posiada On jako prawdziwy człowiek w stopniu doskonałym, ale jest też miłością prawdziwego Boga. W Chrystusie bowiem jest cała pełnia wiecznej i nieskończonej miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego; On jest też misterium, które objawia tę miłość i rozdaje ją ludziom.

Tym właśnie jest niezgłębione bogactwo Chrystusa, o którym mówi dzisiejsze drugie czytanie z Listu do Efezjan (3,8-12. 14-19). Święty Paweł otrzymał od Chrystusa misję, aby ogłosić tę prawdę światu i odkrywać tajemnicę ukrytą od wieków w Bogu (por. Ef 3,9), czyli wieczny plan uniwersalnego zbawienia, który ma się zrealizować w Chrystusie (por. Ef 3,11). Syn Boży jako pośrednik między Bogiem a ludźmi przynosi im miłość Boga i według pragnienia tej miłości ratuje ludzi i prowadzi ich do Boga po to, aby w Nim mieli ufny przystęp do Ojca (Ef 3,12). Apostoł w spotkaniu z Chrystusem pod Damaszkiem zderzył się z niewyobrażalnymi rozmiarami Jego miłości; nie znalazł odpowiednich słów, aby to wyrazić, a jednak pragnął, aby wszyscy poznali Jezusa i zostali napełnieni Bogiem. Ta pełnia rzeczywiście staje się udziałem ludzi przez misterium miłości Serca Jezusa, Jego Boskiej osoby.

I jeszcze, odczytywana dzisiaj, Ewangelia św. Jana (19,31-37), która niejako kompletuje i zamyka obraz miłości Boga do człowieka, wskazując na Serce Jezusa, które po śmierci na krzyżu zostało rozdarte włócznią jednego z rzymskich żołnierzy. Jak podkreśla św. Jan, naoczny świadek tego wydarzenia, z przebitego Serca Jezusa wypłynęła natychmiast krew i woda, świadczące o całkowitym dokonaniu się ofiary Chrystusa, a także stanowiące wyrazisty symbol sakramentów, które mają początek i skuteczność w Sercu Bożym oraz stanowią źródło rodzącego się Kościoła. Jakże nieskończona i ogromna była miłość Ojca, że dla zbawienia ludzi złożył w ofierze swojego Syna, i jakże nieskończona i czuła była miłość Syna, który dla wynagrodzenia ludzkich grzechów ofiarował się Ojcu w oblacji ekspiacyjnej, dając ludziom zbawienie.

Drodzy Współbracia!

Dla Czcigodnego Sługi Bożego o. Jana Leona Dehona wydarzenie z Kalwarii stanowiło fundamentalny moment manifestacji miłości Boga do człowieka. Odwołując się do św. Bernarda z Clairvaux, założyciel napisał: „Serce Jezusa zostało zranione, abyśmy przez tę widzialną ranę poznali niewidzialną ranę Jego miłości”. Zapatrzony w tę ranę, kształtował w sobie wrażliwość na zło grzechu, które odrzuca miłość Boga, ale też na potrzebę ludzkiego serca, które pragnie doświadczyć i rozwijać w sobie miłość do Boga i drugiego człowieka w każdym wymiarze życia osobistego i społecznego.

Osobiste doświadczenie miłości Serca Jezusa odczytał o. Dehon jako charyzmat szerzenia w świecie miłości i wynagrodzenia Bogu za ludzkie grzechy, a zwłaszcza za odrzuconą miłość miłosierną darowaną człowiekowi w Sercu Jezusa Chrystusa. Ten osobisty charyzmat o. Dehon przekazał Kościołowi w założonym przez siebie w 1878 roku męskim zgromadzeniu zakonnym poświęconym Bożemu Sercu. Określając jego cel i misję, w szczególny sposób akcentował miłość i wynagrodzenie w duchu objawień przekazanych św. Małgorzacie Marii Alacoque przez Jezusa, który w jednej z obietnic powiedział, iż zgromadzenia zakonne poświęcone Najświętszemu Sercu nie przestaną istnieć, bo Ono je uzdrowi i podniesie, jeżeli będzie to konieczne.

Papież Leon XIII w dekrecie z 25 lutego 1888 roku tak się wyraził o nowym zgromadzeniu: „Ten instytut będzie jak piękny bukiet kwiatów dla Serca Jezusa, jeżeli jego członkowie będą całkowicie oddani i zjednoczeni z Najświętszym Sercem i pozwolą królować w sobie Jego płomiennej miłości oraz wśród ludzi, których ewangelizują” (Souvenirs).

Drodzy Współbracia!

Obchodząc dziś uroczystość Bożego Serca, jako Polska Prowincja Księży Sercanów pragniemy uwielbić Boskie Serce Jezusa za misję, którą powierzyła nam w Kościele i świecie ukrzyżowana Miłość. Współczesny człowiek potrzebuje miłości Boga, potrzebuje apostołów przebitego włócznią i otwartego na krzyżu Jezusowego Serca, aby zranione grzechem ludzkie serca biły w rytmie Najświętszego Serca Zbawiciela. Rozumieli to doskonale pierwsi polscy sercanie, którzy kilka lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, za zgodą ówczesnego metropolity krakowskiego księcia kardynała Stefana Sapiehy, osiedlili się w krakowskim Płaszowie, aby na tym trudnym religijnie i kulturowo terenie diecezji krakowskiej podjąć pracę apostolską w duchu miłości i wynagrodzenia Bogu przez Serce Jezusa. A kiedy pojawiły się ku temu odpowiednie warunki, wyruszyli na teren całej Polski, aby głosić misje i rekolekcje intronizujące Boże Serce w parafiach i rodzinach. Ta misja jest wciąż aktualna. Dokładnie 43 lata temu, 11 czerwca 1978 roku, kiedy obchodziliśmy 50. rocznicę osiedlenia się w Polsce i 100. rocznicę założenia zgromadzenia, właśnie tutaj, w Stadnikach, ówczesny metropolita krakowski kard. Karol Wojtyła w czasie uroczystej Mszy św. powiedział: „Jesteście potrzebni jako Zgromadzenie Najświętszego Serca Jezusowego. Jesteście potrzebni. Potrzebny jest wasz charyzmat. Potrzebna jest wasza duchowość, potrzebna jest wasza posługa… Jesteście potrzebni ze względu na to, że charyzmat waszego Zgromadzenia, że wasze powołanie odpowiada potrzebom każdego ludzkiego serca. Dlatego prosimy was, ażebyście służyli ludzkim sercem, każdemu i wszystkim. Prosimy was, abyście w serca polskie wprowadzili tajemnicę tego Serca, które jest źródłem życia i świętości”. A 25 lat później jako papież Jan Paweł II w liście skierowanym do polskiej prowincji napisał: „Ziarno zasiane na dobrej, choć trudnej ziemi przyniosło obfite owoce sercańskiej obecności w Polsce. Owoce te wyrastają z bogatego charyzmatu Ojca Dehona. Będąc człowiekiem głębokiej modlitwy, jednocześnie mocno zakorzenionym w rzeczywistość ziemską i czułym na wyzwania świata, zachęcał: «Taki rodzaj działania należy połączyć z kontemplacją […]. Jeżeli będziemy się wiele modlić, wtedy też wiele dokonamy. Jeżeli będziemy wewnętrznie ubodzy, niewiele dokonamy na zewnątrz»”. W dalszej części papież pisał: (…) szczególne dzieło apostolskie, a mianowicie rekolekcje i misje intronizacyjne, których celem było poświęcenie rodzin i całych wspólnot parafialnych Boskiemu Sercu Jezusa (…), nie straciło ono nic ze swej aktualności, gdyż także współczesne rodziny potrzebują wyjątkowego umocnienia i odnowy w Źródle Miłości, którym jest Serca Zbawiciela” (List do prowincji papieża Jana Pawła II).

Drodzy Współbracia!

Ta dzisiejsza uroczystość ma dla polskiej prowincji sercanów szczególne znaczenie. Oto dziś, pierwszy raz w naszej historii, przez posługę Księdza Prowincjała Wiesława Święcha, dokona się akt poświęcenia naszej prowincji Bożemu Sercu. Inspiracją do tego wydarzenia jest 100. rocznica poświęcenia bazyliki Serca Jezusowego w Krakowie oraz związana z nią 100. rocznica poświęcenia Bożemu Sercu Kościoła i Ojczyzny przez episkopat polski. Ponowienie tego aktu przy udziale episkopatu nastąpi dziś wieczorem w Krakowie.

Wyprzedzając czasowo krakowskie wydarzenie, dokonamy aktu naszej prowincji w tej sercańskiej świątyni, która była i jest świadkiem naszych profesji zakonnych i konsekracji kapłańskich. Zanim to jednak uczynimy, zróbmy rachunek sumienia z naszych osobistych poświęceń od postulatu aż po święcenia kapłańskie. Przeprośmy Boskie Serce za wszystkie niewierności, zniewagi, brak miłości i gorliwości w szerzeniu pobożności Serca Jezusa. Niech wypowiedziany dziś akt poświęcenia zaowocuje ożywieniem duchowości i charyzmatu. Niech przyczyni się do zaangażowanej odnowy naszych apostolskich dzieł w duchu nowej ewangelizacji cywilizacji miłości. Niech zaowocuje rozszerzaniem się Królestwa Bożego Serca w każdym ludzkim Sercu i w całym społeczeństwie.

„(…) jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda”.

Amen.