Dzisiejsza Niedziela Dobrego Pasterza, z woli Kościoła, poświęcona jest modlitwie o powołania do stanu duchownego. Jest ona wyrazem szczególnej troski, by nie zabrakło tych, którzy Dobremu Pasterzowi użyczą swego głosu, swego serca i swojej osoby.

Łaska powołania przychodzi do duszy człowieka w różny sposób i w różnej formie. Do jednych Bóg mówi cicho, delikatnie i spokojnie. Inni, aby usłyszeć głos Boży potrzebują mocnego wstrząsu. Są tacy, których Bóg powołuje już w łonie matki, jak to miało miejsce z prorokiem Jeremiaszem: „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki znałem cię, nim przyszedłeś na świat poświęciłem cię i ustanowiłem cię prorokiem między narodami”. Izajasz stał się prorokiem dopiero w 30 roku życia. Bóg ukazał mu najpierw troski, cierpienia, nieszczęścia dotykające ludzi, a potem rzekł do niego: „Kogo mam posłać? Kto by tam poszedł?” I zaraz otrzymał odpowiedź od Izajasza: „Oto ja, poślij mnie”. Święty Paweł natomiast potrzebował mocniejszego bodźca. W chwili po ludzku sądząc najbardziej nieodpowiedniej, kiedy pałał nienawiścią do wszystkiego co Chrystusowe, właśnie wtedy został powołany przez Chrystusa do Jego służby. Piotrowi, Andrzejowi, Jakubowi, Janowi i innym apostołom wystarczyły ciche i serdeczne słowa: „Pójdź za mną”.

Bóg może powoływać do swojej winnicy o każdej porze dnia i w każdym okresie życia. Augustyna pozyskał Bóg głosem sumienia, który przemówił do niego w mediolańskim parku. Ignacemu Loyoli posłużyło łóżko szpitalne i wielka rana zadana mu przy obronie twierdzy.

Każdy powołany posiada własną drogę powołania, która pozostanie ostatecznie Bożą tajemnicą. Jeden z księży na pytanie jak poznał Zgromadzenie Księży Sercanów odpowiedział: „Jako chłopiec spotykałem się z klerykiem seminarium tarnowskiego. Odwiedzał mnie w czasie swoich wakacji. Pozostały mi do dziś miłe wspomnienia z tych spotkań. Będąc ministrantem od lat przedszkolnych powolutku zbliżałem się do Chrystusowego ołtarza. Przyznam, że bardzo ukochałem tę posługę. W 1928 roku pierwsi polscy sercanie z Krakowa-Płaszowa poszukiwali pracowników, a szczególnie majstrów budowlanych. Jednym z nich został brat mojej babci. Przyjeżdżając na niedzielę po tygodniu pracy przy budowie domu macierzystego w Krakowie, często chodził w pola by tam na łonie przyrody trochę odpocząć. Dobiegałem do niego, a on opowiadał mi o Księżach Sercanach. Gdy ukończyłem szkołę podstawową to przedstawiłem mamusi moją wolę o wstąpieniu do Księży Sercanów. Był to rok 1947. Tak się zaczęło przed 54 laty”.

Powołanie kapłańskie i zakonne jest jednym z najpiękniejszych wśród wszystkich powołań, jakimi stale przemawia do nas Ewangelia – powiedział papież Jan Paweł II. Powołanie kapłańskie i zakonne jest szczególnym darem Boga dla osoby ludzkiej i dla całego Kościoła. Wzywa do całkowitego poświęcenia i oddania swojej osoby Chrystusowi w oblubieńczej miłości, do najpełniejszego z Nim zjednoczenia. Wzywa do świętości prze naśladowanie Chrystusa ubogiego, czystego i posłusznego, by w ten sposób być Chrystusowym światłem dla innych.

Wśród wielu powołań kapłańskich i zakonnych jest też powołanie do Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego. Zgromadzenia, które zostało założone we Francji w 1878 roku przez bł. Leona Dehona. Centralną ideą tego zgromadzenia jest postawa wynagrodzenia, czyli zadośćuczynienia Bożemu Sercu za grzechy popełnione przez ludzkość. Zasadniczym więc zadaniem Księży Sercanów jest wynagradzać Bogu za zło popełnione przez ludzi w życiu osobistym i społecznym. W duchu miłości i wynagrodzenia mają Księża Sercanie podejmować różne prace apostolskie.

Polscy Sercanie pracują w 14 parafiach, z których największe znajdują się w Bełchatowie, Lublinie, Sosnowcu, Krakowie. Liczną grupę stanowią księża zaangażowani w pracę rekolekcyjną, prowadząc misje intronizacyjne Bożego Serca, rekolekcje wielkopostne i adwentowe, rekolekcje dla kapłanów i sióstr zakonnych.

Aktualnie ponad 80 polskich sercanów służy pomocą duszpasterską poza granicami kraju. Obecni są w 16 krajach rozsianych na 3 kontynentach. W Europie: Austrii, Finlandii, Francji, Niemczech, Szwajcarii, Białorusi, Ukrainie, Mołdawii, Chorwacji; Afryce: Kamerunie, Kongo, RPA; w Azji; Filipinach, Indiach, Indonezji

Wciąż potrzeba nowych misjonarzy, gdyż wiele jest serc, które czekają na Ewangelię. Chrystus mówi: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Idąc za wskazaniem Chrystusa modlimy się, aby Bóg posłał nowych kapłanów swojemu Kościołowi, ponieważ żniwo jest rzeczywiście wielkie. Współczesnemu światu jeszcze bardziej niż za czasów Chrystusa potrzeba kapłanów – Dobrych pasterzy.

• Ludzi, którzy będą głosili współczesnemu światu miłość Bożego Serca.

• Ludzi, którzy będą przypominali o powołaniu i ostatecznym przeznaczeniu człowieka.

• Ludzi, którzy w epoce upadku moralności, nieposzanowania godności ludzkiego ciała będą przypominali, że ciało jest świątynią Ducha Świętego i że stworzeni jesteśmy na obraz i podobieństwo Boże.

• Ludzi, którzy będą ukazywali młodym wyższe wartości. Przekonywali ich o potrzebie zachowywania w życiu Bożych przykazań.

Dziękując dziś Bogu za to, że mamy wśród siebie kapłanów, poświęcających się dla dobra naszych dusz, jednocześnie prośmy Chrystusa Dobrego Pasterza, aby z troską i miłością popatrzył na nas i wzbudził w sercach wielu młodych ludzi pragnienie poświęcenia się służbie Bogu i ludziom, także i z naszej parafii. Prosimy o to również przez wstawiennictwo bł. Ojca Lena Dehona, założyciela Księży Sercanów.