Czytanie z Ewangelii według św. Jana, rozdz. XIV.

6. Jezus powiedział: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.

7. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście”.

8. Rzekł do Niego Filip: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy”.

9. Odpowiedział mu Jezus: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: «Pokaż nam Ojca?».

10. Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł”.

Streszczenie. – Winniśmy kochać naszego Pana, gdyż On jest tym, którego Jego Ojciec poleca naszej miłości. A jeśli Go kochamy, to winniśmy ofiarować Mu się z miłości, jak On ofiarował się Ojcu.

To ofiarowanie jest bardzo miłe naszemu Panu i Jego Ojcu. Ma ono różnorakie stopnie i przygotowuje nam Bożą zapłatę.

1. Czytanie z Ewangelii.

2. Rozmyślanie.

Uczeń. – O mój dobry Mistrzu, mówimy do Ciebie jak Twój Apostoł Filip: „Ukaż nam Ojca”. Wzmocnij naszą wiarę i miłość. Ukaż nam, jak winniśmy kochać Twojego Ojca i Ciebie samego.

I. Winniśmy oddać swoje serce naszemu Panu

Rozważanie. – „Kto Mnie zna, zna mojego Ojca – powiedział nasz Pan. – Kto Mnie kocha, kocha mojego Ojca i jest przez Niego kochany”. Nie można kochać jednego bez drugiego. Ale to w naszym Panu szczególnie chce Ojciec być kochany, gdyż to przez Niego, przez swego Syna, On się objawił. Nasz Pan wyjaśniał to swoim uczniom, jak to przytacza św. Jan: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca” (J 14,6–7). Słowa te odnoszą się zarówno do miłości Jego Ojca, jak i do poznania, jakie można mieć o Nim, gdyż znajomość ma za swój cel miłość i do niej prowadzi.

Gdy Filip nalegał i mówił: „Panie, pokaż nam Ojca”, Jezus mu odpowiedział: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także Ojca. Dlaczego więc mówisz: «Pokaż nam Ojca»?” (J 14,9). A następnie dwukrotnie powiada, że ten, kto Go kocha, jest kochany także przez Niego: „Jeśli Mnie ktoś kocha, mój Ojciec ukocha go i do niego przyjdziemy” (por. J 14,23).

Gdy nasz Pan porównuje siebie do winnicy, a swojego Ojca do rolnika, to nie widzi tylko, że Jego Ojciec odrzuci tego, kto nie przynosi owocu, ale dodaje: „Tego, kto nie przynosi owocu we Mnie, mój Ojciec odrzuci” (por. J 15,2).

Zbawiciel. – Mówiłem jeszcze moim uczniom: „Trwajcie we Mnie, trwajcie w mojej miłości”. Wszystkie te słowa i jeszcze wiele innych w Ewangelii wskazuje jasno, że mój Ojciec chce, by Go kochano, i że najlepszym sposobem kochania Jego jest kochanie Mnie. Gdy Mnie przynosi się wszystkie swoje uczucia, to Ja sam przedstawiam mojemu Ojcu serca, które się Mnie ofiarują, a to ofiarowanie jest Mu miłe, gdyż to przeze Mnie chce być kochany i czczony. To Ja jestem pośrednikiem między Nim i wami. To Ja jestem najwyższym kapłanem i jakby pomostem między Bogiem a ludźmi. Tak oto ten, kto Mnie kocha, kocha i mego Ojca, i jest kochany przez Niego.

II. Winniśmy ofiarować siebie samych naszemu Panu z miłości, jak On ofiarował się Ojcu

Rozważanie. – Nasz Pan nie tylko kochał swojego Ojca, ale ofiarował się chętnie i w sposób wolny, aby spełnić Jego wolę z miłości. Mówił o tym często i wyraźnie, szczególnie na temat swej męki i śmierci: „Daję swe życie, pozwalam, by mi je zabrano”. To oczywiście w sposób wolny i z miłości jest posłuszny i ofiarowuje swe życie.

Ludzie nie mogą jak On ofiarować się na odkupienie jako ofiary albo jako wynagrodziciele. To przysługuje tylko Jemu samemu. Ale to chętne ofiarowanie samego siebie podsunęła Mu miłość. Ludzie mogą uczynić coś podobnego ze swojej ofiary, ofiarując się Jemu z miłości. Mogą przez to ofiarowanie poświęcić Jemu tak siebie samych, jak i wszystko, co czynią, i rozciągają w ten sposób miłość, jaką Mu ślubowali, na wszystkie swe czyny, nawet najmniejsze. Ten, kto tak oddaje się naszemu Panu z czystej miłości, a oddaje się szczerze i wspaniałomyślnie, zapewniony jest, że ma pierwszeństwo Jego Serca. Przyrzekł to w słowach, które przytoczyliśmy przed chwilą: „Tego, kto Mnie kocha, Ja i Ojciec mój ukochamy i Ja mu objawię samego siebie”. Objawia się przez dary łaski, wprowadzając wraz z sobą Ducha Świętego.

Chociaż nie odczuwa się czułości czy silnego uczucia, jakby się tego chciało, kocha się głęboko naszego Pana, gdy jest się wiernym w dochowaniu zobowiązań swojego ofiarowania.

Są dwa najbardziej znane motywy, jakie przytaczają zwykle pobożni pisarze, by pobudzić dusze do ofiarowania się Bogu w życiu zakonnym: oddać się ćwiczeniom, które prowadzą do doskonałości, oraz ofiarować siebie ze wszystkim, co się posiada, jako wieczystą ofiarę. Są to motywy wspaniałe. Jest jednak i inny, który zawiera obydwa i jakby jeszcze coś dodaje – to ofiarować się naszemu Panu z miłości, poświęcając swoje życie, aby Go kochać i sprawiać, by Go kochano. Naśladuje się w ten sposób to, co może być naśladowane w ofierze samego Chrystusa.

Zbawiciel. – To prawda. Poświęcając się dziełu odkupienia, ofiarowałem się memu Ojcu z miłości, żeby Go kochać i sprawiać, by był kochany przez ludzi. Ludzie nie mogą bez zarozumiałości ofiarować się w ścisłym znaczeniu tego słowa na ofiarę. Mogą ofiarować się Mnie, kochając moje Serce i oddając się do mojej dyspozycji, aby być narzędziami mego upodobania.

III. Wartość tego ofiarowania

Rozważanie. – Mówiliśmy już, jak raduje się Ojciec, kochając swojego Syna. Ofiarowując się naszemu Panu z nastawieniem serca, jakie On miał ofiarując się swojemu Ojcu, sprawia się Mu przez to największą radość i największą, jaka możliwa jest, chwałę. Przez to ofiarowanie łączymy się z Nim, z Jego Sercem, a skoro Ono jest całe chwałą swego Ojca, to dodaje się do tej chwały wszystko to, co ludzka słabość może dodać.

Nastawienie to prowadzi ku doskonałości chrześcijańskiej i zakonnej, gdyż doskonałość nie jest niczym innym, jak zjednoczeniem z Bogiem przez miłość. Ofiarowanie to łączy z Bogiem, skoro łączy z Synem Bożym, a węzłem tej jedności jest miłość. Cnoty zakonne i zobowiązania ślubów, będąc spełniane z takim nastawieniem, wznoszą się bardzo łatwo do wysokości aktów stale dyktowanych i podtrzymywanych przez miłość.

Inna wielka wartość takich dyspozycji to poszerzenie serca, sprawiające że wszystko staje się łatwe. Nic tak nie poszerza serca jak miłość.

Wreszcie do tych cennych wartości na korzyść duszy dołączają się inne, które wzruszają głęboko Serce naszego Pana.

Zbawiciel. – Tak, niczym się tak nie cieszę jak tym, że jestem kochany. Staję się żebrakiem, aby uzyskać od ludzi to, by dali mi swe serca. Odważna ofiara, pełna, z wolą, żeby się nie cofać, daje mojemu pragnieniu miłości pełne zaspokojenie, jakiego pragnę.

Do radości odczuwanej z tego, że jestem kochany, dołącza się jeszcze inna pociecha, iż znajduję w tych, którzy Mi tak się oddają, wynagrodzenie za wszelkie zniewagi, obelgi, jakie czynią Mi ludzie źli. To jest zresztą jedyne wynagrodzenie dostępne ludziom, gdyż wynagrodzenie sprawiedliwości w ścisłym znaczeniu jest możliwe tylko przeze Mnie. Wynagrodzenie uwielbienia dostępne człowiekowi to wynagrodzenie dawane mojemu Sercu przez nadmiar miłości i wspaniałomyślną ofiarę. Nic nie może lepiej spełniać tego celu, jak takie ofiarowanie, o jakie proszę.

Ci, którzy oddają Mi się w ten sposób, są ofiarą wieczystą, ale ofiarą miłości. To są dzieci umiłowane, gdyż jedyną rzeczą, jaka ich wiąże ze swym Ojcem, jest głębokie uczucie ich serc. To są racje, dla których serca ubiegające się o to, by świadczyć Mi swe uczucia czy wdzięczność, winny obejmować z gorliwością drogę, jaką im proponuję.

Czy muszę dodawać, że ci, którzy odpowiadają na ten apel mego serca, mieć będą wszelkie pierwszeństwa? Nie stracą nic ze swego prawa do zapłaty, gdyż oddani będą życiu, gdzie przyrzeka się więcej myśleć o Mnie niż o swoich osobistych korzyściach. Czyż to Benjaminowi miał ojciec rodziny uczynić szkodę co do dziedziczenia?

Rozumiem apel Twojego Serca, o mój Mistrzu, i pragnę na niego odpowiedzieć. Ofiaruję się Tobie całkowicie z miłości ku Tobie. Chcę żyć w zupełnej zależności od Ciebie i wszystko czynić dla Ciebie i z Tobą. Przyjmij moją ofiarę, pobłogosław ją, użyźnij swoją łaską, by była wspaniałomyślna i trwała.

– „Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie” (J 1,6).

– „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14,23).

– „Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie” (J 14,21).